Soms zijn er van die mijlpalen waar je extra bij stil mag staan.
Of misschien wel moet staan!
Vandaag was er zo één….
Zoals velen van jullie die mij kennen, inmiddels weten, kreeg ik bijna 4 jaar geleden borstkanker.
Inmiddels ben ik genezen, ook al blijft dat raar om dat te zeggen.
Waarom?
Omdat ik vandaag pas het laatste stukje van dit lange traject mocht afsluiten.
Een laatste stukje van mijn borstreconstructie.
De kers op de taart, grapte een vriendin een tijd terug en die hebben we erin gehouden.
De kersjes die mijn borsten weer borst maakten.
Twee extra tatoeages die het verschil maken, wauw wat is het mooi geworden.
En zo ineens vanochtend realiseerde ik mij, de behandelingen zijn klaar.
En toen waren er 4 jaren voorbij….
Ik parkeer mijn auto en loop mijn gebruikelijke route,
Vanaf een afstandje zie ik het ziekenhuis al, de weg kan ik inmiddels dromen.
Ik loop naar binnen en moet stiekem een beetje lachen naar de lieve mevrouw achter de balie die mij al lange tijd herkent…geen goed teken 😉
Ik plof neer op de bewuste bank, gelukkig is dit één van de beste wachtkamers van Isala!
Dubbele gevoelens, wat heb ik hier vaak gezeten en vandaag op deze afdeling de laatste keer van heel veel keren. Een lach op mijn gezicht.
De lieve-tatoeage-mevrouw komt me halen.
Het vaste ritueel van weer mijn boobs showen kan beginnen.
Ook zij is blij, de kers op de taart maakt het zoveel mooier.
Terwijl ik het apparaat hoor zoemen kletsen we verder…
Ze verteld me dat er een chirurg die inmiddels met pensioen is, altijd praatte over bulten in plaats van borsten.
Ik denk aan de vraag die ik eens kreeg:
Is jouw lijf nog wel van jou?
En dat ik daar eerlijker wijs wel van schrok….
Nee, dacht ik!
Maar dat wilde ik helemaal niet denken.
Pfff, fijn dat die beste chirurg met pensioen is.
Want het is maar net hoe je het bekijkt.
Gelukkig heb ik een super lieve hippe chirurg die al die jaren met mij meeleeft en er oprecht iets heel moois van wil maken. Weet je, zulke dokters maken het verschil.
Dat zijn van die dokters met een gouden randje, die bestaan echt!
Ik had het geluk dat ik er twee van had.
Dat ze me geruststelden en grapjes maakten als ze me op kwamen halen voor de operatie.
Dat ik soms trillend de OK in ging, door alle moeilijke herinneringen die daar liggen.
Maar dat zij echt het verschil maakten.
Ik denk ook nog even aan de anesthesist, die tijdens de operatie van mijn borstamputatie bij het inslapen zei:
Denk maar aan een mooi palm strand.
Fuck it! Dacht ik, wat nou palm strand, mijn borst gaat eraf.
Lieve mevrouw de anesthesist, dat was vast heel lief bedoeld, maar zeg bij zo’n operatie maar:
Hou je mooie borst nog 1x vast, nu kan het nog, we zorgen goed voor je!
Dat was veel fijner geweest.
En vandaag, na alle hobbels, vier ik feest.
Ja! Kan ik nu zeggen, mijn borsten zijn weer van mij.
De tatoeages maken het verschil.
Note to myself:
Sauna-date-plannen met lief vriendinnetje
Snel naar de lingerie zaak, ik heb heel veel nieuwe BH’s verdiend!!