“ Waarom hebben alle dingen een naam?,
vroeg het meisje aan de meester.
Het was even stil
En hij antwoorde; Wat een mooie vraag!

Je naam heb je van je ouders gekregen.
Omdat je een naam hebt, kan ik je roepen.
En als ik je roep, kun je bij me komen.
En als je komt, kan ik je vasthouden.
En als ik je vastpak, kan ik je loslaten “

Een mooi gedicht van Wibe Veenbaas

De tekst intrigeert mij, het zegt zoveel over het proces van opgroeien,
opvoeden, vasthouden en leren loslaten. Als ouders wil je niets liever dan je kind gelukkig zien,
het fijn op laten groeien, en eigenlijk heb je pas na jaren het bewijs of het wel of niet gelukt is…
Maar het proces om van vasthouden naar stapje voor stapje loslaten te gaan, is niet altijd makkelijk.

We zijn gewend om vooruit te kijken, naar wat we zien, naar waar we naar toe willen.
Meer leren over waarom we opvoeden, zoals we doen, doen we door achterom te kijken.
Daar liggen alle antwoorden al klaar, in de generaties achter je, we zien ze alleen niet altijd.

Hoe jij je kinderen opvoed en wat je ze meegeeft in het leven zegt alles over hoe jij bent opgevoed,
wat je meemaakte en over het pad wat je ouders hebben afgelegd.
En daarvoor het pad van jouw opa en oma, en de generatie daar weer achter.

Rituelen worden ook van generatie op generatie doorgegeven.

Rituelen helpen je om te vertragen, om geluk te vinden in de kleine dingen.
Om liefde te voelen in kleine dagelijkse routines, dat wat er is en om anders vast te leren houden in wie of wat er niet meer is.

Welke rituelen kreeg jij mee vanuit je gezin van herkomst ….
Laten we ze samen koesteren in deze decembermaand, om te herinneren, te noemen en vast te houden. Om ze daarna ook weer los te mogen laten, zodat we ze samen kunnen delen

Dat wens ik je toe, warme groet,

Esther Mars