De telefoon gaat
Je noemt je naam. Vandaag hoorde je dat er morgen iets bijzonders gaat plaats vinden.
Je volgde het al een tijdje, maar door de tijd was je vergeten dat het morgen al is.
Het is al 8 jaar geleden zeg je…
Is het dan nog wel iets voor mij?
Ik vertel je over een storm die waaide, heel hard, lang en hoe je onvoorbereid een hele zware tocht tegemoet ging. Het was er ineens. Je had nog geen plan, maar opgeven was geen optie, hoe dan?!
Dus je ging, je hield vol. Mensen zagen een krachtige powervrouw. Die ben je ook vertel ik je, maar er is ook iets anders, zo’n storm is een hele eenzame reis weet ik uit ervaring. Er zijn heel veel lieve mensen om je heen, dat is zo helpend, maar toch moet je deze reis voor een heel groot deel ook alleen begaan. En daar was het zwaar, je nam afscheid van dingen die je lief waren.
Het is stil…. Ik wacht… ik luister, voorzichtig vraag ik of je er nog bent….
Je huilt, het voelt altijd zo ineens weer als de dag van gisteren en dan raakt het zo.
Het is al zo lang geleden zeg je
Ik vertel je een stukje over mijn reis, over mijn kracht, maar ook mijn pijn.
Wat er ook is, de vermoeidheid, de pijn, het veranderde lijf.
En dat kan ineens veel zijn, ik herken het.
We hebben aan een half woord genoeg & dat is bijzonder.
Elke storm is anders, elke reis vraagt iets anders en daar ontmoeten we elkaar
In de herkenning, de humor en de pijn.
Ik vertel je dat je mag voelen wat je wilt, je tijd mag nemen, ik hou een plaatsje voor je vrij.
Je besluit te komen, na de avond laat je een brief voor mij achter….
“Kanker en daarna, net een reis. Het vliegtuig landt dan hier, dan daar en elke keer op een andere plek met andere uitzichten en indrukken die je anders laten voelen.
Jullie avond was zo’n plek die mij weer inzichten gaf na kanker, in het omgaan met proberen accepteren van late gevolgen. Mijn eigen reis daarin en hoe waardevol herkenning, erkenning en ervaringen van anderen zijn. Dank daarvoor “
Het is een reis, misschien wel de pittigste uit je hele leven en daar, precies daar mag jij gezien worden. Ik heb kippenvel, de avond was fijn, het vuurtje is aan, ik maak nu de reis om de ander er bewust van te maken dat er zoveel is wat je wel kan doen.
Dat je op vakantie ook vaak een plan hebt, de route uitstippelt, misschien je navigatie aanzet, afgezette wegen checkt en een stop voor een kopje koffie maakt.
Zo mag het ook gaan vanaf de diagnose, met een routeplanner over gevoel en obstakels, over adempauzes en reistips, precies daarom geef ik trainingen en lezingen in de zorg. Kennis is kracht, daar maakt de professional het verschil, wanneer kanker een rol speelt.
Ik reis nog even verder, denk jij dat ik een landing mag maken in jouw team, op jouw werkplek, stuur me dan een routeplanner, dan kom ik eraan